برنامه ریزی فضایی توسعه ی پایدار شهرهای ساحلی نمونه موردی: شهر ساحلی نور

سازمان فضایی شهرهای ساحلی به­گونه­ای است که در صورت نداشتن برنامه­ی مناسب جهت توسعه­ی فضایی پایدار، از آسیب­پذیری بالایی برخوردار می­باشد. به همین دلیل، این مقاله به بررسی برنامه­ریزی فضایی به عنوان برنامه­ای مؤثر در پایداری توسعه فضایی شهرهای ساحلی پرداخته است و برای تبیین و تدقیق موضوع ضمن بررسی مبانی نظری آن، با استفاده از مدل­های آماری مانند آزمون همبستگی اسپیرمن، طیف بورگادوس وسایر روش­های تحلیلی، به برنامه­ریزی فضایی توسعه­ی پایدار شهر ساحلی نور به عنوان مکان مورد مطالعه پرداخته شده است. نتایج حاصل از این مقاله عبارت است از: عدم توانایی طرح هادی شهر نور در زمینه­ی توجه به همه­ی ابعاد تأثیرگذار بر توسعه­ی فضایی شهر، عدم توجه طرح هادی به نیازهای شهروندان، عدم تحلیل ساختارهای محیطی منطقه­ی شهری از سوی طرح هادی، استراتژیک بودن موقعیت شهر ساحلی نور به­دلیل قرارگرفتن درتلاقی آب­ و خشکی و داشتن موقعیت­گذرگاهی،عدم­تحلیل ساختارهای محیطی­ منطقه­ی ­شهری به وسیله­ی طرح­ هادی شهری، عدم ­تحلیل نیروها و گرایش­های تعیین­کننده تحول شهری، عدم توجه به محدودیت­های توسعه­ی فضایی، تعیین پتانسیل تغییر و توسعه­ی فضایی شهری. با توجه به نتایج حاصل از آزمون فرضیات، برنامه­ریزی فضایی در چهار عرصه­ی فعالیتی اجتماعی، اقتصادی، کاربری اراضی و محیطی بیشترین نمود را در توسعه­ی پایدار شهر ساحلی نور دارد.